و طوری آن کلمه‌ها را صدا میزد، مثل وقتهایی که خود ما، وقتی که تنها هستیم و دلمان تنگ شده اسم کسی را صدا میزنیم. و البتّه اسم کسی را که دوستش داریم، صدا میزنیم. که یک طوری اسمش را بلند صدا میزنیم، انگار میشود صدایمان را بشنود، و بیاید. یا صدایمان را بشنود و لااقل بفهمد که چقدر خیلی دوستش داریم؛ که بعد وقتی فهمید خیلی دوستش داریم، خوشحال بشود...
- شهریار مندنی‌پور؛ هزار و یک سال
و او هم در دل میگوید:کاش لااقل بفهمد که چقدر خیلی دوستش داریم؛ که بعد وقتی فهمید خیلی دوستش داریم، ...
Posted by: at August 21, 2004 11:02 AM